25 anos de lembranzas

Como recordas aqueles anos de escola? 

A que xogabas no recreo?

      Estas son dúas das preguntas da entrevista que elaboramos para que os nosos ex-alumnos recordasen algunhas das lembranzas do seu paso polo colexio.

    Quedamos agradecidos a todos/as os que atenderon a nosa chamada.

Open publication - Free publishing - More 25

E NO FIN …SÍ

Decidimos ir ao cine á sesión das oito da tarde. Era unha peli das que lles gusta a Marta, Laura e Sara.Dun asasino saído do inferno, sangue e sustos…, o de sempre.


Ao saír do cine tiña esa sensación de cóxegas na barriga que tanto me amolan. Existirían eses monstros?.Haberá un asasino agardando tralas portas, ou debaixo das camas…en fin, andrómenas!.


Era tarde de máis e decidimos andar comentando a película de camiño á casa. Primeiro chegamos á de Marta, logo a de Laura, con Sara camiñei un pouco máis.


Eu teño a sorte de vivir preto do parque, pero agora parecíame tan lonxe. Comecei a camiñar soa, as rúas desertas, facía frío.Decidín apurar o paso, ía pensando nas miñas cousas cando tiven a sensación de que alguén me seguía, sería o meu maxín? .


De súpeto parei e non escoitei nada. Apurei aínda máis, facía moito frío pero eu comezaba a suar. O ruído de pisadas cada vez era máis claro, podía sentir os pasos detrás de min. Non quería mirar…fitei de esguello, as beirarrúas estaban en penumbra, podería haber un exército agochado e tampouco sería quén de distinguilo. So quería correr. Decidín acortalo camiño pasando pola pasaxe da igrexa,un túnel entre a igrexa e o cemiterio…Os pasos eran agora rápidos e pesados. Cada paso que sentía facíame perder a respiración.Que quere de min?, que fago?...


Non era quen de pensar e o móbil sen batería…non sei porque decidín agocharme na parte escura do túnel, quedei quieta, sen respirar nin mover un músculo.Non oía nada…,pero de súpeto un paso, logo outro…uf, sentín a respiración de alguén, sentín auténtico terror. Non sei como fixen pero comecei a correr con todas as miñas forzas, sen mirar, sen parar. Notei un tirón na manga da gabardina, só tiña cen metros por diante para chegar a casa.


Tentaba berrar pero a voz fuxía, podía sentir o meu corazón palpitando …a porta a cinco, catro, tres metros, empurreina con todas as miñas forzas e cedeu.






Pecheina dun portazo e botei o peche. Asexei pola ventá, non se vía nada fóra, quizás marchou, se cadra xa non está. Nese intre o timbre da porta soou e deixoume petrificada, arrimeime, Andrés, o veciño chamaba por min.Abrín a porta:


- Helena, estás ben


- Bo,Andrés creo que alguén me seguía.


- Como que alguén te seguiu?. Estás segura diso?


- Non sei…, fun ao cine e á volta


- Non irías ver a peli esa de medo…?


- Sí, si


- Ai Helena ás veces a imaxinación nos xoga malas pasadas. Ben eu vin traer a túa gabardina que estaba presa na reixa das escaleiras.


- Presa…eh, ben, grazas Andrés.


Pechei a porta un pouco avergoñada, que estúpida, fora a miña imaxinación…


Subín ao meu dormitorio a cambiar de roupa, entrei no baño e…sentín de novo esa sensación de desacougo, algo detrás de min, levantei a vista cara ao espello e…alí estaba, agardándome o asasino…NOOOOOOOOOOOOOOOO!!!






Claudia Kaulback Amoedo 5º nivel

O DEFUNTO ARREPENTIDO




Había unha casa que estaba sen alugar; ninguén quería vivir nela porque polas noites había queixumes e rinchar de cadeas polo tellado. Alí vivirá un notario e disque lle morrera un fillo.


Él foi o primeiro que se tivo que cambiar porque era desde aquela que se escoitaban eses ruídos polas noites. Como xa se sabe os notarios e os escribanos son uns ladróns .Entón o amo da casa ofreceu mil pesetas a quén fora capaz de descubrir o que alí pasaba pero todos tiñan medo e ninguén quería entrar nela nin de día nin de noite.Co tempo un mociño dixo:


- Eu son quén de pasar a noite nesa casa. E así foi. Entrou na casa e púxose a ler un libro. Cando deron as doce da noite comezou a oír lamentos e as cadeas polo tellado, pero non lle tiña medo a ninguén. De súpeto oíu unha voz:


- ¡Ai que caio!


- E contesta outro – Pois cae e que te leven todos os diaños. E alá vai unha perna.


- O mozo non se asusta e outra vez o mesmo:


- Ai que caio!


- De novo a mesma contestación: Pois cae e que te leven os demos.


- A outra perna cae e así pouco a pouco foise desfacendo o corpo en anacos. O último anaco que quedaba era a cabeza que estaba moi negra pois xa pensaba no inferno. Vai o mociño e pregunta:


- Que é o que che pasa home, que queres?.


- Eu quero que meu pai e vostede poidan devolver os cartos a todos os que deixou na miseria que por culpa diso estou penando. E así que dixo isto desapareceu.


- O mozo pola mañá díxolle ao pai do defunto o que pasaba e fixeron unas misas pola alma do rapaz e devolveron os cartos .Desde aquela non se volveron a escoitar máis berros naquela casa.

 Lucía Vidal 5º

Historias de medo polo Samaín

                       O cemiterio de Mondariz

Teño 33 anos pero aínda me entra un desacougo ao pensar o que me pasou cando tiña 22 anos.Pedira uns días de vacacións no traballo para viaxar a Galicia cos meus amigos.
Aloxámonos nun hoteliño de Mondariz, preto dun bosque. Despois de cear e medio de broma un compañeiro retounos a que non eramos capaces de ir a esas horas polo bosque. Despois de un tira e puxa todos decidimos ir.
Andaramos xa unha hora cando atopamos un cemiterio abandonado e coas tumbas abertas.De súpeto pasou onde a nós un home correndo e berrando que fuxiramos de alí. Ao mesmo tempo chegou un fedor a podre e a cera queimada que arrepiaba e por si fora pouco escoitamos como uns pasos que se achegaban. Sen pensalo botamos a correr cara ao hotel. Cando atribulados llo contamos ao encargado do hotel nos dixo sen máis que se trataba da Santa Compaña e que tivemos moita sorte de que non colleran a ningún de nós, tamén nos dixo que si calquera outro día ocorría o mesmo fixeramos un círculo no chan arredor nosa e debuxaramos dentro unha cruz e non miraramos cara a eles e que cando pasaran botásemos a correr o antes posible.

                   




Carla Regueira Iglesias 5º

Contos de medo polo Samaín

O HOME DO SACO



Eran case as nove da noite e meu pai como sempre veu a darme un bico e pechou a porta.Cada vez que isto pasaba o meu cuarto parecía outro. Desexei con todas as miñas forzas non sentir os estraños ruídos que ultimamente me causaban pánico.
Pasou o tempo e non pasaba nada.De súpeto unha suor fría comezou a esparexerse por todo o meu corpo e… outra noite máis aí estaban… os ruídos.
Papaaaa - chamei con todas as miñas forzas.
Os ruídos cesaron e nun instante o meu pai estaba de pé onda min, abrazoume e escoitando os meus laios.
Tranquilo que o home do saco non existe - dixo cun sorriso.
Sí, si que existe, eu o escoito - expliqueille
Entón o meu pai moi serio acercouse e díxome.- Ben pois entón tranquilo que o vou cazar.
Foise ao seu cuarto dicindo.- ¡Recorda que os monstros non existen¡.
Logo volveu a entrar ás escuras no meu cuarto sen facer ruído e pechou a porta, sentouse, levou o seu dedo aos beizos e indicoume que estivese calado.
Cando estaba a piques de quedar durmido, os ruídos empezaron outra vez.Papá levantouse e xa de pé deu uns pasiños ata quedar diante do armario e abriu a porta de golpe. Nese momento os ruídos agrandáronse e eu empecei a tremer:
¿Papá?...¡papá?.
Entón vin algo que brillaba dentro do armario e escoitei un zoar de vento, un segundo despois a cabeza do meu pai desprendeuse do corpo e chocaba contra o chan.
Quedei petrificado … algo saía do armario dirixíndose ata a cabeza do meu pai que seguía no chan, colleuna e meteuna nun gran saco que arrastraba como si levase máis cabezas. Logo desapareceu outra vez dentro do armario e cerrou a porta.
Nese momento acendeuse a luz e miña nai estaba preguntándome por que berraba tanto.Eu solo acertaba a dicir chorando: Papá, papaaa…
Sen máis meu pai asomou por detrás de miña nai sorrindo.- pero non che dixen eu que o home do saco non existe…, soamente tiveches outro pesadelo.

Daniel Domínguez Arosa 5º

Lembrando a Lois Pereiro

Open publication - Free publishing - More 2011